Het is geschreven door Dimitri Verhulst.
De uitgeverij is Atlas Contact, Amsterdam/Antwerpen.
De omslagontwerpen en illustratie in het boek is Femke Tomberg.
De eerste druk is uitgegeven in Mei 2013.
Het boek heeft 139 bladzijden.
Genre: Psychologische roman.
Wat vindt je van de kaft?
Toen ik de kaft van het boek zag moest ik gelijk denken aan een spel, het ziet er uit als een soort Ganzenbord. Het ziet er uit als een soort levensloop van iemand met de evt. daarbij behorende gebeurtenissen. Het spel begint bij 1jr. en is uit bij 63jr. Op een aantal levensjaren zie je heel herkenbare gebeurtenissen staan.
Wat zijn je verwachtingen van het boek?
Ik had helemaal geen verwachtingen van het boek aangezien ik ook nog nooit eerder een boek van Dimitri Verhulst had gelezen. Uit de flaptekst achterop het boek kon ik wel opmaken dat het boek zou gaan over een man die gaat 'faken' over dementie. Hij gaat de boel belazeren door te doen alsof hij dement is zodat hij in een tehuis voor seniele bejaarden wordt geplaatst.
Recensies over het boek "De Laatkomer":
Anne Jongeling in NU.NL (16-05-2013)
http://www.nu.nl/boek/3476126/dimitri-verhulst---laatkomer.html
Liliane Waanders in HANTA (27-02-2014)
http://www.hanta.nl/hanta/2014/02/27/recensie-de-laatkomer-dimitri-verhulst/
Thomas de Veen NRC HANDELSBLAD (17-05-2013)
https://thomasdeveen.wordpress.com/2013/08/06/recensie-in-nrc-boeken-dimitri-verhulst-de-laatkomer/
Marleen Nagtegaal in TZUM (27-05-2013)
http://www.tzum.info/2013/05/recensie-dimitri-verhulst-de-laatkomer/
Nadat ik het boek heb gelezen kan ik de titel als volgt verklaren:
Désiré Cordier heeft geen geweldig leven achter de rug en hij besluit op 74 jarige leeftijd toch nog iets van zijn leven te willen maken. Hij denkt er nog wat van te kunnen maken maar in werkelijkheid komt hij daarmee te laat. Verhulst zelf zegt dat je nooit spijt moet hebben van de dingen die je hebt gedaan, maar eerder spijt van dingen die je niet hebt gedaan. Als je dan te laat komt, is je leven voorbij. In dit boek is hij hier echter te laat achter gekomen.
Ik zou het boek de volgende passende titel hebben gegeven: " Verzoening met het bestemde lot".
Er zijn op internet veel samenvattingen van De Laatkomer te vinden, ik heb er een aantal uitgezocht, klik op de link om deze te openen:
http://www.postscriptum.nl/boekbesprekingen/ruud/de-laatkomer-dimitri-verhulst.html
http://www.decontrabas.com/de_contrabas/2013/05/recensie-de-laatkomer-dimitri-verhulst.html
http://www.scholieren.com/boek/12483/de-laatkomer/zekerwetengoed
In weblogopdracht 7 ben ik ingegaan op het centrale personage in het boek:
In het boek zijn de belangrijkste personages Désiré Cordier, Charlotte Cordier en Hugo Cordier. Hoofdpersonage is Désiré Cordier, hij is een man van 74 jaar oud en heeft heel zijn leven gewerkt als bibliothecaris. Hij is getrouwd met Moniek maar inmiddels is zijn huwelijk een beetje in het slob geraakt. Zijn vrouw was vroeger erg preuts en wilde niet veel aan seks doen, later in het boek wel. Ze zit hem op allerlei fronten een beetje dwars. Door oude jeugdherinneringen en vrienden komt hij op het idee om weg te lopen. Hij wil echter niet scheiden om het te laten escaleren dus bedenkt hij om te doen alsof hij dement is. Désiré Cordier komt in een tehuis terecht. Hij wil graag zijn jeugd liefde Rosa Rozendaal weer ontmoeten maar dat loopt op niets anders als een teleurstelling uit. Ze was een oud lelijk mensje geworden. In het tehuis wordt hij gesnapt door een medebewoners die ook doen alsof ze dement zijn. Hij realiseert zich dan dat zijn idee niet origineel is en voelt zich dan helemaal een mislukkeling. Hierdoor kan hij niks anders bedenken dan de oude nazi te ontmaskeren waardoor er veel media belangstelling ontstaat. Hij gaat zich ook indenken hoe familie en vrienden afscheid van hem zullen nemen als hij komt te overlijden. Hij is heel erg teleurgesteld in het leven, het enige wat hem rest is nog de dood.
Charlotte Cordier is de dochter van Désiré Cordier en Moniek, ze is getrouwd met Pascal. Ze hebben geen kinderen. Ze is heel zorgzaam en heeft medelijden met haar vader. Ze was altijd een beetje bang voor haar ouders en heeft hun nooit altijd de waarheid durven vertellen. Als ze haar vader in het tehuis ziet roken verteld ze hem dan ook dat ze ook al vanaf haar jeugd rookt. In een laatste gesprek neemt ze afscheid van hem en verteld haar vader dat ze uitgekeken is op haar man Pascal. Zij zit min of meer in dezelfde situatie.
Hugo Cordier is de zoon van Désiré Cordier en Moniek. Hij heeft zich al vrij vroeg in zijn leven losgemaakt van zijn ouders. Hij voelde zich niet verplicht om voor zijn ouders te zorgen en stoorde zich ook niet aan zijn ouders. Als zijn vader wordt opgenomen in het bejaardentehuis gaat hij daar ook niet naar toe. Hij wil de herinnering aan zijn vader behouden zoals die vroeger was.
Informatie over de schrijver:
Dimitri Verhulst is geboren in Aalst op 2 oktober 1972. Hij is een Belgisch schrijver en dichter. Zijn debuut was in 1992 met het boek "Assevrijdag"dit was een uitgave voor vrienden en bekenden. Zijn officiële debuut was met de verhalenbundel "De Kamer" die genomineerd werd voor de NRC-prijs. Hij publiceerde ook verhalen en gedichten in verschillende literaire tijdschriften. Hij is ook de schrijver van het boekenweekgeschenk in 2015.
Voor meer informatie over de schrijver klik op de onderstaande link:
http://www.atlascontact.nl/auteur/dimitri-verhulst/
http://schrijversgewijs.be/schrijvers/verhulst-dimitri/
Eigen mening:
Het boek heeft niet echt een diepe indruk op me achtergelaten. Het is min of meer hetzelfde onderwerp als in Hersenschimmen. Echter Hersenschimmen sprak veel meer aan omdat het proces van dementie heel erg goed beschreven is. Een zeer aangrijpend verhaal, zo heb ik De Laatkomer niet ervaren. De schrijfstijl in De Laatkomer is nogal grof en de schrijver gebruikt veel Vlaamse woorden. Hierdoor leest het op zich wel makkelijk. Het boek komt bij mij een beetje humoristisch over, echter toch met een beladen onderwerp. Ik kan me wel heel goed inleven in het idee dat je na jaren lang getrouwd te zijn een beetje bent uitgekeken op elkaar en dat je wat anders in het leven nog wilt beleven. Je gaat in je gedachten dan ook altijd terug naar de leuke momenten in je leven. In zijn geval denkend aan zijn jeugdliefde. Het idee om dan te doen alsof hij dement is en zo naar een bejaardentehuis verhuisd is best grappig, hij had wat mij betreft wat meer in mogen gaan op de echte dementerende bewoners!!! Dat hij in het tehuis niet kreeg wat hij ervan verwachte maakt het uiteindelijk toch een heel triest verhaal. Hij heeft uiteindelijk toch zelfmoord gepleegd doordat het zo vredig vogeltjes voeren in de tuin toch niet goed afliep.
Ik zou het boek niet aanraden of afraden, het is best een grappig boek om te lezen, dit komt mede door de schrijfstijl van Dimitri Verhulst.
Dex Lorist
