De titel van het boek is "Hersenschimmen".
Het is geschreven door J.Bernlef.
De uitgeverij is Querido, Amsterdam.
De illustrator in het boek is n.v.t.
De eerste druk is uitgegeven in 1984.
Het boek heeft 221 bladzijden.
Het boek is ingedeeld in negen ongenummerde hoofdstukken zonder titels. Elk hoofdstuk begint met een schuingedrukte / cursieve zin, waarmee het begin van een nieuwe dag wordt aangegeven.
De literaire stroming is: Moderne Nederlandse Literatuur.
Wat vindt je van de kaft?
De kaft van het boek ziet er droevig en treurig uit, dat zal het boek denk ik ook wel zijn. Het geeft puur de lichte schimmen weer, niets anders dan wat vage illusies.
Wat zijn je verwachtingen?
Zoals ik op de achterkant van het boek kan lezen gaat het om een dementerende meneer. Ik heb dus de verwachting dat het een emotioneel ontroerend boek is. Wat ik van het boek verwachte is dat ik een duidelijk beeld zou krijgen over de ziekte dementie plus de gevolgen daarvan.
Recensies: Ik heb verschillende recensies gelezen alvorens ik in het boek ben begonnen met lezen.
Er waren er veel te vinden o.a. van Hans Vervoort in NRC-Handelsblad (05-10-1984) en een van
Dirk Leyman in DeMorgen (29-04-2009) en ook een mooie recensie van Aleid Truijens in de Volkskrant (07-01-2000).
Nadat ik het boek heb gelezen kan ik de titel als volgt verklaren:
Hersenschimmen duidt op het idee, dat er van het leven uiteindelijk niets anders overblijft dan wat vage bewustzijn toestanden, illusies, hersenschimmen. In het boek gaat het voornamelijk over dementie en de gevolgen daarvan. Hersenschimmen maakt dat in één woord duidelijk.
Ik zou het boek de boeiende titel " Ondergesneeuwd geheugen" hebben gegeven!!!
Er zijn op internet heel veel samenvattingen van "Hersenschimmen" te vinden, klik op onderstaande link om een aantal van deze te openen:
In deze blogopdracht 5 ben ik ingegaan op de centrale personages in het verhaal:
De belangrijkste personage uit het verhaal is Maarten Klein. Maarten is ongeveer 72 jaar, geboren in Alkmaar, maar woont al 15 jaar in Amerika. Hij werkte als notulist bij de IMCO, een visserij organisatie, hij is inmiddels gepensioneerd. Hij is al 50 jaar getrouwd met Vera en heeft 2 kinderen. De hoofdpersoon vertelt het verhaal zelf waardoor hij het uiterlijk van anderen uitvoerig beschrijft maar dat van zichzelf achterwege laat. Maarten is een gewone, alledaagse man die aan het dementeren is. Je leert de hoofdpersoon goed kennen hoewel je niet echt bepaalde duidelijke karaktereigenschappen kunt ontdekken. De ene keer reageert hij namelijk totaal anders op bepaalde gebeurtenissen dan de andere keer. Wat wel opvalt is dat hij erg precies is, hij wil alles in huis op precies dezelfde plek laten staan. Doordat Maarten zijn gevoelens en gedachten uitgebreid beschrijft kun je je goed in hem verplaatsen. Je leeft mee met zijn ziekte dementie en ziet hem dan ook steeds verwarder worden. In het boek ontwikkeld Maarten zich van een hardwerkende man die zijn vrouw Vera graag verwent, tot een zeer verward persoon, volledig afhankelijk van andere mensen, met name van zijn vrouw Vera. Vera probeert tegenover haar man te verbergen dat hij achteruitgaat.
Het conflict van de hoofdpersoon Maarten is dan ook dat hij door zijn ziekte in een neerwaartse spiraal zit en probeert te redden wat er te redden valt maar door zijn dementie is dit onmogelijk.
Informatie over de schrijver:
J.Bernlef is het pseudoniem voor Jan Hendrik Marsman, hij werd in 1937 geboren en is in zijn woonplaats Amsterdam op 29 oktober 2012 overleden.
De thema's van die tijd, het vergeten en toe-eigen-ning, spelen een belangrijke rol. Dit ook in zijn boeken. In Hersenschimmen is dat heel duidelijk te merken. De schrijver behoort tot de generatie van de jaren zestig, die zich verzet tegen de zware, moeilijke poëzie van de jaren vijftig.
Hersenschimmen betekende voor J. Bernlef de definitieve doorbraak tot het grote publiek.
Voor meer informatie over de schrijver klik op de onderstaande link:
Eigen mening:
Ik vond dit een zeer goed boek. Het boek was goed en makkelijk leesbaar. Het verhaal zelf was mooi, ontroerend maar ook wel hard. Dit omdat dementie zo ondoordringbaar is en de directe omgeving ook kapot gaat aan de ziekte. Waar je in een relatie normaal met elkaar kan praten en omgaan is het nu alleen nog maar de verzorgende en de beschermende rol. Hem begrijpen is onmogelijk omdat hij in zijn eigen wereld leeft, zichzelf niet eens meer begrijpt. Het lijkt me vreselijk om later zelf tegen mijn eigen kinderen te zeggen; "Wie zijn jullie?" Helaas kan dit iedereen overkomen. Het lijkt me heel moeilijk je eigen man of vrouw op zo'n manier kwijt te raken, zoiets kan je niemand toewensen.
Je neemt op deze manier eigenlijk al afscheid van iemand die nog gewoon in leven is.
Ik raad mensen aan om dit boek te lezen,
Dex Lorist
Geen opmerkingen:
Een reactie posten